Isa Winter - Deel 15

Anja🙏 via Pixabay

Die middag besloot Isa om inspecteur Bastiaens op te bellen. Ze was niet van plan om Lisette’s verdwijning aan te geven, tenslotte waren het haar zaken niet. Maar ze had hem beloofd om in haar oude fotoalbums te grasduinen om te kijken of de eigenaar van de bruine schoenen niet ergens op een foto stond.

Bastiaens meldde zich toen ze zijn nummer had gedraaid.

‘Inspecteur, u spreekt met Isa Winter. U weet wel, men heeft in mijn voortuin een lijk gevonden.’

‘Mevrouw Winter! Natuurlijk weet ik wie u bent. Hoe gaat het met u?’ Isa praatte nog even met hem over koetjes en kalfjes tot ze overging tot de reden van haar telefoontje.

‘Ik had beloofd om tussen onze oude foto’s te kijken of de man toch niet toevallig ergens op stond, maar ik vrees dat ik u moet teleurstellen. Iemand die dood is ziet er natuurlijk anders uit dan iemand die op een feestje met een glas in zijn hand staat te glimlachen, maar de vorm van een hoofd, de stand van de ogen en dergelijke… dat is toch redelijk uniek. En ik kon het jammer genoeg niet terug vinden.’

‘Ach ja, het was een mogelijkheid. Die kunnen we nu ook weer uitsluiten.’

‘Ja’. Isa bleef wat dralen aan de telefoon. Zou ze hem vertellen over Lisette? Bastiaens maakte het haar gemakkelijk.

‘Is er nog iets, Mevrouw Winter?’

‘Goh, ik weet niet….’

‘Als u ergens mee zit dan mag u mij dat gerust vertellen. Beter een spoor dat niets oplevert dan één dat niet onderzocht is.’

Isa moest hem gelijk geven. Ze vertelde wat zij en Trude ontdekt hadden. Dat de vrouw van de krantenwinkel sinds de morgen van de vondst spoorloos was. Dat Lisette volgens haar man bij haar zuster was die hulp nodig had. Maar tegen iemand anders had hij gezegd dat ze er een paar daagjes tussenuit was. En dat het vreemd was dat ze die morgen nog naar Eva, haar dochter had gebeld, terwijl ze de vorige avond voor het laatst gezien was. Ze vertelde Bastiaens over hun speurtocht en over hun spionnen. Na wat aandringen vertelde ze ook over haar uitstapje naar het kapsalon van Ginette.

Bastiaens grinnikte. ‘Jij hebt een heel leger gemobiliseerd om de dame op te sporen!’ zei hij. Maar de inspecteur had niet alleen geluisterd, hij had ook genoteerd. Hij wist dat Isa een pientere geest had en dat ze niet uit was op spectakel of aandacht. Haar verleden als advokate sijpelde nu door in haar dagelijkse pogingen om het mysterie van de man in het bloemenperk op te lossen. Maar wat ze net vertelde over de zus van de krantendame was interessant.

‘Vind u het erg als ik wat inlichtingen inwin?’

Isa vond het helemaal niet erg. Ze vond het schitterend. In ieder geval zou hij een aantal dingen kunnen nagaan als politieman waar zij geen toegang toe had. Ze verbrak de verbinding en wachtte op de dingen die gingen komen. En dat was sneller dan verwacht.

Een paar dagen later zat Isa met een handwerkje op de schoot naar het nieuws te kijken. Niet dat het haar echt interesseerde. De politieke troebelen bleven dezelfde, ongeacht welke kleur er aan zet was. De strijd in het Midden Oosten bleef ook hetzelfde, daar veranderden alleen de namen van de groeperingen. Taliban, ISIS, IS, Hamas en zo verder. Het nieuws kabbelde op de achtergrond voorbij. Er was een nieuw geneesmiddel uitgevonden, het warme en droge weer was een probleem voor de boeren, aan zee liepen dit jaar minder kinderen verloren…

Ze concentreerde zich op haar handwerkje toen ze plots de naam van haar dorp hoorde noemen. Toen ze opkeek zag ze nog net een beeld van het krantenwinkeltje van Lisette en Louis. Ze liet haar haakwerk vallen en luisterde aandachtig.

“De politie deed deze avond een huiszoeking in de Princessenstraat. De eigenaresse van de krantenwinkel is sinds enkele dagen vermist. De man van de uitbaatster werd meegenomen voor verhoor.”

Op het scherm was een foto van Lisette te zien. De foto was blijkbaar al een paar jaar oud want de jurk die ze droeg was al een tijdje uit de mode. De foto verdween uit het beeld en plots rinkelde haar GSM. Op het scherm zag ze het nummer van Trude.

‘Heb je het nieuws gezien?’ Trude hijgde alsof ze een marathon had gelopen. ‘Heb je gezien dat ze Louis hebben meegenomen?’

Isa was ook geschrokken van het nieuws, maar hield zich goed in de hand. ‘Ik heb het gezien ja. De politie vond haar verdwijning blijkbaar belangrijk genoeg om actie te ondernemen.’

‘Maar denk je dat Louis er iets mee te maken heeft? Het is nu wel geen vriendelijke man, maar je vrouw laten verdwijnen is toch nog iets anders, hé’

‘Uhu’ Isa leek met haar gedachten ergens anders. Iets aan het opsporingsbericht had een lichtpuntje doen afgaan in haar hersenen, maar nog voor ze had kunnen zeggen daar het over ging, was het lichtje alweer gedoofd. Dit was net zoiets als op de dag dat ze de man tussen haar bloemen had gevonden. Iemand had iets gezegd maar ze wist niet meer wat. Ze begon te vrezen dat dementie stilaan haar intrede deed en daar was ze zeer beducht voor.

Ze praatte nog even en Trude en besloot om naar bed te gaan. Om één of andere manier voelde ze zich niet in haar sas en dan kon ze maar beter proberen te slapen.

Wordt vervolgd ...