Vermist
 |
Isa had nog steeds geen zin in stoffer en blik maar ze
bedacht dat ze misschien de foto albums van vroeger eens kon doorbladeren om te
kijken of de man die besloot om tussen haar bloemen dood te gaan op één van de
foto’s stond. Ze trok de kast in de gang open en de moed zonk haar in de
schoenen. Ze wist niet dat ze in haar leven zoveel foto’s had genomen maar ze
besloot dapper om alle albums te verhuizen naar de veranda, die nu haar
werkkamer was geworden. Een kwartiertje later zat ze aan de tafel in een
aangenaam zonnetje en bekeek de foto’s die een testament waren van haar leven
met Walter.
Twee uur later had ze zich door de jaren tachtig geworsteld.
Ze moest soms lachen om de mode van toen. En hoe jong hadden ze er allebei
uitgezien? Zij in een knalblauwe madonna jurk, strapless en met veel ruches op
de rok. Hij in een Miami Vice pak met t-shirt in plaats van hemd en das. Een
paar pagina’s later was de mode veranderd maar dat had waarschijnlijk meer met
de gelegenheid te maken. Een première waarom zij een lange zwarte glitterjurk
droeg met uitsnijding tot op haar heupen. Hij in een zwart pak, spierwit hemd
met stijve kraag en strik. Ze moest lachen toen ze zichzelf zag, ze vroeg hoe
ze ooit zulk een gedurfde jurk had kunnen aantrekken. Maar uit de andere foto’s
bleek dat het toen de mode was en dat ze echt niet alleen was.
De bel ging en ze legde haar bril op het album. Ze vermoedde
dat het Trude was. Prima, dan kon ze meteen helpen met het doorbladeren van de
boeken.
‘Ben je iets te weten gekomen?’ Trude was amper binnen toen
Isa haar ondervroeg.
‘Ja, maar laat me eerst even op adem komen. Ik ben met de
fiets gegaan om zoveel mogelijk mensen te zien en ik ben dat niet meer gewoon.’
Isa nam haar vriendin mee naar de veranda. ‘Oei, ben je in
een nostalgische bui?’ Trude wees op de fotoalbums die opgestapeld lagen tegen
de muur. Isa vertelde waar ze mee bezig was.
‘Ik kan best wat hulp gebruiken. Ik had nooit gedacht hoe
vermoeiend het zou zijn om oude foto’s te bekijken.’
Trude trok haar jas uit en nam het volgende album van de
stapel. ‘OK, maar geef me eerst wat te drinken, ik ben uitgedroogd!’
Isa haalde een karaf zelfgemaakte iced tea uit de ijskast en
schonk voor hen beiden een glas uit. Zwijgend zwoegden ze verder. In huis was
alleen het omslagen van de bladeren te horen, af en toe onderbroken door een
doffe plof wanneer ze weer tevergeefs alle foto’s in het boek hadden bekeken.
Toen het laatste album doorgenomen was en nog steeds geen
bevredigend resultaat had opgeleverd, zonk de moed haar in de schoenen. ‘Ik
dacht echt dat hier het antwoord in zou zitten.’
Trude ging met een zucht achteruit in haar stoel zitten en
dronk het laatste restje iced tea op. ‘Misschien is er nog een ander spoor. Je
hebt me nog helemaal de kans niet gegeven om te vertellen wat ik te weten ben
gekomen!’
Isa’s gezicht klaarde meteen op. ‘Verdorie! En jij zegt ook
niks.’
‘Ik moest van jouw fotoalbums doorblaren’ zei Trude met een
guitige glimlach.
‘Komaan, hou me niet langer in spanning. Wat ben je te weten
gekomen?’
‘Wel, het is haast zeker dat Lisette van de aardbodem
verdwenen is. Op welke dag heb jij die vent in je tuin gevonden?’
‘Woensdag’ zei Isa en ze zette haar bril af.
‘Dinsdagavond is ze voor het laatst gezien door Dirk van de
frituur op het pleintje. Ze kwam om een groot pak friet met stoofvlees en twee
gebakken cervela’s. Zonder mayonaise. Daarna heeft niemand haar nog gezien.’
‘Dinsdag? De avond voor die man tussen mijn delphiniums werd
gelegd?’
Trude knikte. ‘Er is meer. Ik ben ook even langs gegaan bij
het café aan de overkant van de krantenwinkel. Je weet dat haar moeder sinds
een half jaar bij hen inwoont en dat ze op het eerste verdiep de grote kamer
aan de voorkant heeft zodat ze kan uitkijken op het pleintje en de straat.’
Isa knikte. ‘Wel, Linda’s moeder heeft Lisette zien
thuiskomen van de frituur om half negen. Dat klopt met wat Dirk vertelde. Dat
is de laatste keer dat ze haar gezien heeft. Sinds woensdag doet Louis de
winkel open en sluit hij hem ook weer. Linda’s moeder heeft Lisette niet meer
gezien. Niet overdag, niet ’s avonds.
Isa fronste de wenkbrauwen. ‘Maar ze kan dinsdag niet
verdwenen zijn. Ze heeft woensdagmorgen nog naar Eva gebeld!’
Trude knikte. ‘En Eva weet zeker dat zij het was?’
‘Ik denk het wel. Ze kent Lisette toch al van toen ze nog
een klein meisje was. Trouwens, Linda’s moeder zit geen 24 uur op een dag voor
dat raam hé. Lisette kan weggeglipt zijn toen ze even weg was.’
‘Dat klopt, ik wil maar zeggen dat ze op de normale plaatsen
niet meer gezien is sinds dinsdagavond.’
Isa liep naar haar crime board. Ze zette een streepje links
van het startpunt, namelijk het lijk tussen de bloemen. Erboven schreef ze “Lisette?”
‘En wat doen we nu?’ Trude keek haar vriendin afwachtend
aan.
‘Ik zou inspecteur Bastiaens kunnen bellen maar wat zeg ik
dan? Misschien is Lisette echt naar haar zus en dan zetten wij hier de boel op
stelten.’
‘Misschien moeten we nog even afwachten.’
Isa zuchtte. ‘We weten niet of die dooie man iets te maken
heeft met Lisette. Eens we weten wie hij is, kunnen we misschien de link
leggen. Stel – en ik zeg wel stel – dat Louis om één of andere reden Lisette
heeft doen verdwijnen, dan is er al te veel tijd verlopen om nog iets voor haar
te kunnen doen.’
‘Seg, wat ben jij griezelig! Als hij haar heeft doen
verdwijnen dan moet ze toch gevonden worden zeker?’
‘Bij een verdwijning zijn de eerste 48 uur cruciaal. Daarna
neemt de kans om het slachtoffer nog levend terug te vinden dramatisch af. Ik stel
voor dat we nog een dag of twee wachten en als er dan geen nieuws is bel ik
inspecteur Bastiaens.’
Trude was akkoord. Ze zouden nog achtenveertig uur wachten
voor ze actie ondernamen.
Wordt vervolgd ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten