Dat veranderde toen in januari 2020 de eerste gevallen opdoken van een griepachtig virus dat enige gelijkheid vertoonde met SARS en MERS (waar we hier een paar sporadische gevallen van hadden) maar dat zo virulent of besmettelijk was dat het 3 x meer mensen besmette. Dit was geen griepje, zoals we er elk voorjaar wel één kennen. Dit was anders, een killer noemden wetenschappers het. En toen op 13 maart de regering besloot om ons land in een Quarantaine Light te stoppen, veranderde ons leven. Voor de generaties die nu leven zal het leven nooit meer hetzelfde zijn.
Iedereen ging er anders mee om. Sommige mensen werden angstig, voelden zich opgesloten, schreeuwden om meer vrijheid. Ze werden depressief omdat ze beseften dat een uiterst klein virusje je volledige leven kan verwoesten. Anderen vonden al die voorzorgsmaatregelen maar overbodig. Elk jaar vallen er doden door de griep, waarom moet iedereen dan zo paniekerig doen over een griepje dat misschien iets besmettelijker is maar dat gezonde mensen niks doet. De meesten lieten het over zich heen komen. Bij de supermarkt gingen we netjes in een rijtje staan wachten tot we binnen mochten. Bij de bakker bleven we op straat staan omdat er niet meer dan twee personen in de winkel mochten. We deden onze burgerplicht.
Maar niemand kan ontkennen dat er iets veranderd is. Mensen in de dienstensector vragen al jaren een wettelijke omkadering voor thuiswerk. Dat kwam er nooit want onze regering vond het geen prioriteit en kijk, één van de eerste maatregelen van de noodregering was thuiswerk promoten. Met z'n allen hebben we bewezen dat het weldegelijk kan. Ook kinderen en studenten zagen hun dagelijkse routine veranderen. Iets wat in sommige streken van Zweden en Canada normaal is, vond ook nu zijn ingang in ons onderwijs, namelijk thuis leren met ondersteuning van een online leerplatform. Proffen stonden voor een lege aula les te geven, de opnames werden online gezet. Mensen werden creatief in het zoeken naar oplossingen om het leven zo normaal mogelijk te laten doorgaan.
Ik heb mezelf nooit superveel zorgen gemaakt over het virus en een mogelijke besmetting. Ik bleef netjes in mijn kot, ging naar de supermarkt met een maskertje (jaja, Van Ranst kan veel zeggen maar de logica heeft ook zijn rechten), bezocht mijn moeder enkel door het raam en deed de dingen die gedaan moesten worden. Want je weet dat eens het moment daar is dat alles weer normaal wordt. Of toch bijna. En toch.... toch merkte ik dat het in mijn hoofd niet helemaal lekker zat. Ik vermoed dat veel mensen die met pensioen gaan hetzelfde gevoel hebben. Tijd zat thuis, altijd je partner in de buurt maar niet echt iets dat genoeg boeit om weer over te gaan tot de orde van de dag. Misschien bedenken psychologen er binnen een paar maanden een duur woord voor, iets als "confinement depression", ik zeg maar wat. Maar het is reëel. Het leven IS niet normaal op dit moment. En veel mensen hebben daar een vreemd gevoel bij.
Maar eens keert het. Die "eens" is voor mij vandaag. Toen ik vanmorgen wakker werd was het met een heel ander gevoel. Er was niks wezenlijks veranderd in de manier waarop we met de crisis omgaan, maar er was bij mij iets veranderd. Ik had op één of andere manier de knop omgedraaid. Ik had meer vrijetijd dan voor 13 maart en daar zou ik gebruik van maken. Ik ben naar de supermarkt geweest (ja, met maskertje), ik heb verse mango thee gemaakt en een fruitontbijtje voor mezelf. En ik ga vanaf vandaag een boel dingen doen die ik me voorgenomen had maar waarvoor ik tot nu toe de fut of de goesting niet voor had. Voor mij is de crisis voorbij, in die zin dat het mij niet meer uitmaakt hoe ons leven nog zal veranderen in de nasleep van dit alles. Ik heb weer zin, goesting en energie. En ja, die knop zat in mijn hoofd, ik moest hem alleen maar omdraaien. Ik moest zelf de teugels in handen nemen en mij niet laten leiden door de omstandigheden. Er komen misschien nog mindere dagen, maar de kentering is ingezet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten