Isa Winter - Deel 8

Photo by Daniel Korpai on Unsplash

Isa fietste de straat in waar haar huis stond. Gewoonlijk was er altijd wel iemand die naar haar zwaaide, maar nu deden de mensen of ze haar niet zagen. Vreemd vond ze dat, waarom zouden ze haar mijden? Toch niet omwille van dat lijk in haar tuin? Ze bleef hierover peinzen tot ze thuis was maar toen ze de sleutel in de deur stak, bleef ze plots verschrikt staan.

“Nee toch!” Ze was echt ontzet door de gedachte die net bij haar was opgekomen. Dachten de mensen misschien dat zij die man vermoord had? Dat was toch niet mogelijk? Hier moest ze even van bekomen en met jaar jas nog aan ging ze in de zetel voor het raam zitten. Ze keek naar buiten, naar haar plantsoen dat er nog steeds gehavend uitzag. 

Ze wist niet meer hoe lang ze daar gezeten had toen ze de buitendeur hoorde open gaan. Dat was ongetwijfeld Eva, die zou langskomen om haar de kneepjes van het tablet surfen bij te brengen. Ze probeerde om de gedachte van zich af te zetten, maar toen haar dochter door de deur van de woonkamer kwam, zag ze onmiddellijk dat er iets niet pluis was.

“Mam, wat is er aan de hand?”

Isa haalde de schouders op. “Ach, het zal wel in mijn hoofd zitten. Niks om je zorgen over te maken”

Eva ging op een bankje tegenover haar moeder zitten. “Er is wel iets, ik zie het aan je. Heeft het te maken met het lijk in je voortuin?”

Isa schudde koppig het hoofd maar haar dochter gaf niet op. Uiteindelijk vertelde ze wat er tijdens het fietsen door haar hoofd was geschoten. In eerste instantie wilde Eva verontwaardigd protesteren maar ze besefte dat de doorsnee mens leefde van drama en romantiek, liefst nog wanneer het iemand anders overkwam. En dat het interessanter was om te geloven dat er een moordenaar in de straat woonde dan een flukse weduwe die per ongeluk een lijk vond.

“Mam, je mag je niet laten kennen, hoor je me? Je hebt niks misdaan, integendeel, je bent zelf slachtoffer. Dus trek je van die trutten niks aan. Zodra ze de dader hebben zal het snel voorbij zijn. Weet je wat? Schakel Trude in, da’s toch de gazet van de straat. Die zal wel snel gaan rondbazuinen dat jij er niks mee te maken hebt. Desnoods strooi je wat theorieën rond die niks met jou te maken hebben en je bent van de last af.”

Isa vond het grappig dat haar dochter, die altijd op correctheid en eerlijkheid stond, haar nu aanmoedigde om het probleem met fictie op te lossen. Maar ze kreeg er wel een idee door. Ze zou Trude gewoon betrekken bij haar speurwerk, dan vond het vanzelf zijn weg naar de bakker en de slager, waar het ook weer verder verteld zou worden.

“Kom” zei ze. “Ik zet eerst een kopje koffie en dan kan jij me uitleggen hoe dat ding daar werkt, want meer dan mijn foto en een code krijg ik er niet uit.”

Een kwartiertje later zaten ze over het scherm van de tablet gebogen. Isa had hem ontsloten en Eva was trots dat ze dat alleen gevonden had. Ze legde haar moeder uit hoe je met zo’n tablet allerlei dingen kon doen. Ze maakte een google account aan en een emailadres, dat was veel gemakkelijker om dingen te vragen of informatie te krijgen. Ze maakte een Whatsapp account aan, zodat ze met haar moeder kon communiceren. Isa kon op die manier snel iets vragen zonder dat ze daarvoor moest telefoneren. Ze legde de camera uit en waar ze de foto’s kon vinden. En nog een heleboel andere zaken. Isa had vlijtig notities genomen en ze nam zich voor om die straks uit te typen op haar tablet. Zo kon ze al wat oefenen. Ze had leren swipen en knijpen. Ze leerde appen en surfen en nog een heleboel andere dingen. Dit was zo leuk! Ze vroeg zich af waarom ze dit nooit eerder had willen leren!

Een uurtje later nam Eva afscheid en kon Isa eindelijk aan de slag met haar foto’s. Toen de laatste foto op de juiste plaats hing ging de bel. Ze keek voldaan naar haar werk voor ze naar de gang liep en de deur opende. Ze had Trude verwacht maar in de plaats daarvan stond er een man die ze niet kende.

“Mevrouw Winter?” Isa wilde de deur weer dicht doen, de man leek op een verkoper van stofzuigers, maar hij toonde haar zijn dienstkaart en zei dat hij van de politie was en met haar nog even over het voorval van gisteren wilde praten. Isa’s hart maakte een sprongetje. Dit was spannend! Maar tegelijk was ze ook een beetje beschaamd dat ze plezier kon halen uit de miserie van iemand anders.

Ze liet de man binnen in haar kraaknette woonkamer en vroeg of hij een kopje koffie lustte. De man aarzelde even maar Isa keek zo uitnodigend dat hij met plezier aanvaardde. Terwijl ze naar de keuken verdween keek hij wat rond in haar woonkamer. Tot zijn verbazing ontdekte hij haar crime board in de veranda. Terwijl hij naar de foto’s en de aantekeningen stond te kijken, één hand in zijn broekzak en de ander onder zijn kin, gleed er een glimlach over zijn gezicht. “Dit oud besje was zeker nog niet dement” dacht hij.

Isa kwam de kamer binnen met een dienblad voor koffie, melk, suiker en koekjes. Toen ze de inspecteur bij haar bord zag staan liet ze van de schrik het hele boeltje bijna vallen. Oh nee, wat zou hij nu denken? Dat hij met een dement oud mens te maken heeft dat dacht dat ze voor detective kon spelen.

Beschaamd zette ze het blad met de koffie op tafel. “Tja, hoor es inspecteur…”

“Marc, mijn naam is Marc Verspeet”. En hij glimlachte haar bemoedigend toe.

“Euh, inspecteur Verpeet. Het is niet wat u denkt, ik bedoel maar….” Het was nog niet heel vaak voorgevallen dat Isa om woorden verlegen zat. Vandaag was zo’n dag. Hoe ze ook draaide en keerde, ze vond de juiste woorden niet om Marc Verspeet duidelijk te maken dat ze geen Miss Marple wilde spelen.

Verspeet kwam de woonkamer ingelopen en zette zich aan Ida’s keurig geboende tafel. “Wat denk ik dan, mevrouw Winter?” hij glimlachte haar toe, terwijl hij een kopje koffie van het dienblad nam.

“Euh wel, ik bedoel… ik ben geen ramptoerist die zich amuseert met de miserie van iemand anders.” Ze nam haar kopje van het dienblad en bediende zich van een klontje suiker. “OK, de eerste dag misschien wel, ik vond het spannend dat mijn voortuin vol politie en dergelijke stond. Maar iemand heeft iets tegen mij gezegd dat niet kan kloppen en ik kom er maar niet achter wat. Daarom dacht ik dat het zou helpen als ik vanaf gisterenmorgen alles heel nauwkeurig zou overlopen.” Ze keek wat schichtig naar inspecteur Verspeet maar die schonk haar nog steeds een stralende glimlach.

“Mevrouw Winter” zei hij terwijl hij in zijn kopje van wit porcelein roerde. “Ik wou dat we meer getuigen hadden zoals u. U hebt het allemaal prima op een rijtje en voor zover ik kan nagaan hebt u ook alle belangrijke punten aangehaald op uw bord.” en hij wees met zijn kopje in de richting van de veranda.

Isa was opgelucht! Ze vreesde dat de man dacht dat ze een “batty old woman” was zoals de Engelsen dat soort vrouwen noemde. “Oh, dank u wel Inspecteur. Maar zeg eens, waar kan ik u mee helpen?”

“Wel, ik zou willen dat u hier eens naar keek” Hij overhandigde Isa een foto waarop het hoofd van een man stond. Hij had de ogen gesloten en op zijn voorhoofd zat een zwart vlekje.

“Is dit…?” Verspeet knikte. “Ik hoop dat het u niet te veel overstuur maakt, maar zou u eens kunnen kijken of u de man kent?”

“Momentje”. Isa stond op van haar stoel en liep naar de commodekast. Ze haalde haar bril uit het schuifje en haastte zich terug naar haar stoel. Ze nam de foto in de hand en bekeek het gezicht aandachtig. Ze schudde weifelend met het hoofd. “Zo op het eerste zicht niet. Het is volgens mij niemand die ik ken, toch niet uit mijn onmiddellijke omgeving”. Ze hield de foto tegen het licht, bedekte de bovenste helft met haar hand, daarna de onderste helft. Ze schudde nogmaals met het hoofd. “En toch komt het gezicht me bekend voor, maar ik kan er geen naam op kleven. Mag ik hem bijhouden? Wie weet schiet het me later nog te binnen?” Marc Verspeet knikte. Hij wist dat de foto op haar bord zou belanden zodra hij de deur achter zich had dichtgetrokken.

Wordt vervolgd...