 |
Photo by Adrienne Andersen from Pexels
|
Ze stond te twijfelen of ze eerst haar dagelijkse routine zou afwerken of gaan zoeken naar het schoolbord. Ze besloot tot het laatste, want zeg nu eerlijk... wie zou er wakker liggen van keuken die een dag later werd afgesopt werd of dat het terras vandaag eens niet werd geveegd? Het schoolbord bood veel meer mogelijkheden dus trok ze naar de garage en drukte op de lichtschakelaar naast de deur.
De lampen van de TL buizen aan het plafond floepten aan en binnen een paar tellen baadde de garage in een kil en niet zo stabiel wit licht. Ze liet haar ogen langs de wanden gaan. Alle spullen die ze gedurende vijfenveertig jaar huwelijk verzameld had, zaten netjes opgeborgen in de kasten, die Walter voor haar had laten maken. In die kasten zat het zeker niet, daarvoor was het te groot. Ze zocht verder.
Achteraan de garage stonden de grotere stukken opgeborgen. Eva’s poppenkast, de verhuisdozen die netjes opgevouwen tegen de muur stonden. Een oerlelijk schilderij dat nog van Walters groottante was geweest en dat ze de dag na haar overlijden snel naar de garage hadden laten verdwijnen. Ze zocht tussen de dozen en de kaders en al snel had ze het schoolbord gevonden. Ze verschoof de poppenkast en met veel moeite sleurde ze het onhandig grote ding naar het midden van de garage. Het was nog helemaal intact, zelfs het krijtbakje hing er nog aan. Alleen…. Krijt zat er niet meer in.
Ze liet het bord tegen één van de kasten rusten en zocht achter de deurtjes naar krijt en plakband. Ze dacht even of ze nog iets anders nodig had, maar besloot om hier al vast mee te beginnen.
Een kwartiertje later stond het bord, fris afgewassen en voorzien van krijtjes in de veranda van haar veel te grote huis. Ze nam een krijtje in de hand en bleef toen verschrikt staan. Hoe moest ze hier aan beginnen? Ze had totaal geen idee hoe zo’n rechercheur begon aan een “Crime Board”. Ze trok een stoel bij en ging zitten. Ze moest dit eerst goed overleggen voor ze aan de slag ging. Ze sloot haar ogen en ging in gedachte een aantal afleveringen af.
OK, tijdlijn. Dat had ze nodig. In het midden moest de datum en uur van overlijden komen. En dan kon je ervoor de tijden van de alibi’s zetten. En na het overlijden waar iedereen was. Wat nog? Juist, foto’s.
Ze wilde net opstaan toen ze besefte dat haar foto’s nog op het fototoestel stonden. Het was een digitaal ding dus ze dacht wel dat ze die snel kon laten afdrukken, maar daar was ze nu niks mee. Ze besloot voorlopig de foto’s te vervangen door post-its met daarop wat er op de foto te zien was. Ze liep de trap op naar Walters kantoor. De camera lag nog steeds waar ze hem die morgen had achtergelaten. Ze stak hem in haar zak en trok een lade van het statige bureau open. Niets. In de volgende lade had ze meer succes. Daar lag nog een stapel met van die gele plakbriefjes. Ze griste nog snel een pen mee en liep vol goede moed de trap weer af.
Isa werkte vlijtig verder aan haar misdaadbord en schreef alles netjes op. Waar hij lag, hoe laat ze gebeld had, hoe laat de politie was aangekomen. En de mannen van het labo. Ze kon de tijd aflezen van de foto’s op de camera. Het enige dat ze niet wist was het tijdstip waarop de man overleden was. Onder de tijdlijn hingen briefjes met korte zinnetjes. Man in perk, bloemen weg, man eruit gehaald, Bril gevonden, …. De namiddag vloog voorbij en voor ze het wist verdween de zon achter de huizen en daalde een deken van avondschemer over de wereld neer.
Ze stond op en rechtte haar rug. Op twee stappen afstand bewonderde ze haar werk en was er best tevreden over. Morgen zou ze de foto’s laten afdrukken bij de drogist en op de plaats van de briefjes hangen. Ze veegde haar met krijt besmeurde handen af aan een handdoek en slofte naar de keuken. Isa was best nog fit voor haar vijfenzestig jaar, maar een paar uur gebogen over een bord staan had haar spieren stijf gemaakt. Ze knipte het licht aan en liep naar de koelkast. Vandaag zou ze spaghetti maken voor zichzelf. In de diepvries had ze allemaal potjes staan met portietjes saus. Samen met net half pondje gehakt uit de koelkast had ze een overheerlijke maaltijd in geen tijd.
Terwijl het water vrolijk stond te borrelen en de geur van oregano en tijm haar keuken vulde, bedacht Isa dat ze eigenlijk een computer nodig had. Ze had zich nooit geïnteresseerd in die dingen, dat was Walters afdeling. Hij had die nodig voor zijn werk, zo’n handig klein ding dat je op je schoot kon zetten en overal mee naartoe kon nemen. Maar dat was natuurlijk terug naar kantoor gegaan toen hij met pensioen ging. Maar wacht es….
Snel keek ze hoeveel minuten er nog op de timer stonden. Nog 4, juist tijd genoeg om snel even naar boven te rennen. Als ze het zich goed herinnerde dan had Walter zo’n plat scherm gekocht… hoe heet dat nu toch weer. Zo’n tablet ja. En volgens hem was het voor thuisgebruik even goed als een computer. Voor zover ze wist lag dat ding nog steeds boven, misschien kreeg ze het wel aan de praat. Ze liet de deur open staan zodat ze de kookwekker kon horen en trok de kast open. Daar lag het ding, met de lader erbij. Snel stak ze het onder haar arm en liep weer de trap af. Ze was net op tijd om de spaghetti af te gieten en terwijl het kookvocht door de gaatjes van het vergiet drupte, drukte ze op het knopje naast het scherm. Niks. Dat had ze ook niet verwacht, toch zeker niet na een jaar. Ze stak de stekker in het stopcontact en het andere uiteinde in de tablet en werkte toen haar avondmaal af.
Een uurtje later had ze gegeten en was de vaat gedaan. Ze keek naar het schermpje dat naast de schaal met blozende appels lag. Het zwarte scherm toonde niet echt veel leven. Misschien was hij helemaal nog niet opgeladen of was hij wel stuk omdat hij zo lang in de kast had gelegen. Ze probeerde het knopje nog eens en floep…. Daar zag ze een foto van zichzelf. Ze slaakte een zucht van opluchting maar voor ze het goed en wel besefte, werd het scherm weer zwart. Ze was waarschijnlijk te ongeduldig, ze zou morgenvroeg nog eens proberen.
Wordt vervolgd...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten