Isa Winter - Deel 7

Afbeelding via Pixabay

De volgende morgen was Isa om zeven uur alweer op. Eigenlijk was ze al meer dan een uur wakker maar regel was regel. Ze stond nooit vroeger of later dan zeven uur op. Ze was nochtans in de verleiding gekomen om dit keer te breken met haar eigen regel omdat ze barstte van nieuwsgierigheid. Zou die tablet ondertussen al voldoende opgeladen zijn? Ze besloot om te blijven liggen en de gebeurtenissen van de vorige dag nog eens te overlopen. Het leek haar onwezenlijk dat nog geen vierentwintig uur geleden iemand het een goede grap vond om een lijk tussen haar perkplanten te deponeren. Ze vroeg zich af of ze iemand kende die tot zoiets in staat was. Walter had natuurlijk veel zakenrelaties gehad en zoals hij zo vaak vertelde wanneer er weer eens iets ongelofelijks was gebeurd: “All is fair in Love and Business”. Het was een parodie op het bekende gezegde “All is Fair in Love and War” waarmee hij wilde zeggen dat zakendoen vaak leek op oorlog voeren. 
Nee, ze zette het idee weer uit haar hoofd. Walter was al een jaar dood, iedereen die hij kende uit het zakenleven wist dit. Maar ergens achteraan in haar brein probeerde een klein stemmetje zijn duit in het zakje te doen. Maar het stemmetje was nog te stil, ze verstond niet wat het wilde zeggen. Misschien moest ze eerst maar es een paar andere muizenissen oplossen voor het stemmetje genoeg kracht had om zijn boodschap te verkondigen.

Ze wierp de met kleine roosjes versierde dons van zich af en zwaaide haar benen uit bed. Het was nog geen zeven uur dus bleef ze nog eventjes zitten tot de cijfers op haar digitale wekker 07:00 aanwezen. Toen stond ze op en trok haar kamerjas aan. Ze wierp vlug een blik in de spiegel. “Isa meisje, je weet dat je van piekeren oud wordt”. Haar gelijkmatige teint en haar mooie grijze ogen stonden een beetje dof vandaag, waarschijnlijk veroorzaakt door die gekke gebeurtenissen van de dag ervoor. Ze snoerde haar riem vast om haar lichaam en verliet de slaapkamer.
Toen ze beneden in de keuken kwam was haar eerste impuls om de tablet te proberen. “Nee Isa, dat is niet hoe wij de dingen aanpakken. Eerst koffie. Daarna kan je zien of je wijs wordt uit dat ding daar.” Plichtbewust ging ze naar het aanrecht en controleerde of er nog voldoende water in het reservoir van haar Senseo apparaat zat. Ze nam de stenen pot met kersenmotief van de plank en haalde er een koffiepad uit. Nadat ze het toestel had ingeschakeld en de pad op de juiste plaats had gelegd, haalde ze een kopje uit de kast en plaatste het onder de tuit. Al snel geurde de keuken heerlijk naar verse koffie. En net zoals de vorige dag nam ze het kopje mee naar de woonkamer en keek ze uit door het grote raam. Dit keer zag ze geen voet van tussen de bloemen steken. Dit keer zag ze enkel afgeknakte delphiniums en vertrappelde zinnia’s. Ze zuchtte diep en nam haar kopje weer mee naar de keuken, waar ze zich met de tablet en de koffie aan de ontbijttafel zette.

Net als gisteren drukte ze op de knop onderaan het scherm en ook haar foto verscheen, maar nu was er nog iets anders. Een kader met twaalf blokjes met cijfers op. Het ding had een code nodig om zijn inhoud prijs te geven. Bovenaan de blokjes zag ze zes bolletjes staan. Ze vermoedde dat ze dus 6 cijfers nodig had. Maar welke zes? De code van Walters bankkaart had er maar vier, dat kon dus niet. Misschien zijn geboortedatum? Voorzichtig drukte ze op de cijfers die zijn geboortedag markeerden: 0411195. Het scherm bibberde even maar verder gebeurde er niets. Het was dus blijkbaar de verkeerde code. Misschien was het haar geboortedatum? Opnieuw gaf ze zes cijfers in maar net als vorige keer gaf het ding zijn geheimen niet prijs. Ze zou nog één keer proberen, als het dan niet lukte, dan.... Ja dan wist ze het ook niet. Dit keer probeerde ze zijn geboortejaar, haar geboortejaar en het jaar waarin ze trouwden.

Eureka! De cijfers verdwenen en in de plaats kwam er een foto van hun vijfentwintigste huwelijksverjaardag. Zij en Walter dicht tegen elkaar aan terwijl ze de taart aansneden. Even had ze een emo momentje. Ze miste hem verschrikkelijk en op momenten als dit, wanneer ze zelf tegen windmolens vocht, wist ze pas wat ze tijdens hun huwelijk aan hem had. Hij steunde haar bij alles, vond alles wat ze deed goed. En was altijd trots op haar.
“Oh Walter” snikte ze, maar al snel vermande ze zich en focuste opnieuw op het probleem voor haar. Hoe moest ze dit ding gebruiken? Overal zag ze vierkantjes met een icoontje in. Ze drukte op een vierkantje met de datum van vandaag en plots opende zich een kalender. OK, duidelijk. Als je iets wilde openen moest je op het icoon drukken. En dan. Ze zag nergens een menu met woorden als Bestand, Bekijken, en dergelijke. Een bijkomend probleem was dat ze geen idee had hoe ze opnieuw op het scherm met de foto moest komen. Gefrustreerd drukte ze opnieuw op de knop om het ding uit te zeggen, maar plots schoof de kalender weg en zag ze weer het scherm met foto en icoontjes.
Ze zuchtte. Dit ging haar verstand te boven. Ze had hulp nodig en de eerste waar ze aan dacht was haar dochter Eva. Ze zou haar op de koffie vragen en dan kon ze ineens uitleggen hoe dat verduiveldse ding werkte. Maar eerst moest ze naar het dorp om de foto’s, die ze gisteren genomen had van de commotie in haar tuin te laten ontwikkelen.

Een half uurtje later haalde ze haar elektrische fiets uit de garage en reed naar het dorp. De fotograaf daar kende haar, als ze zei dat ze de foto’s dringend nodig had zou hij ze wel als eerste afdrukken. En terwijl ze wachtte kon ze haar boodschappen doen. Toen ze de fotowinkel binnen ging merkte ze dat het nieuws van de moord voor haar deur nog niet tot hier was doorgedrongen. Mogelijk hadden de mensen hier ook meer fatsoen en keken ze haar niet ongegeneerd aan alsof ze één of ander wonder van de natuur was. Meneer Desmedt zou prioriteit geven aan haar foto’s, over een half uurtje zouden ze klaar zijn. Ze bedankte de man en ging nog langs de bakker, de slager en de groenteboer. Zoals beloofd lagen de foto’s een half uur later op haar te wachten. Opgewonden reed ze weer naar huis.

Wordt vervolgd....